kabanata i: ang pagbubukas ng hiwa ng karimlan
Sa dakilang lupain ng Republika, ang kapayapaan ay matagal nang namamayani. Ang mga mamamayan ay namumuhay ng tahimik sa ilalim ng araw at bituin, ginagabayan ng mga batas ng pagkakaisa at katarungan. Ngunit sa lilim ng kapayapaan, may pusong sugatan — isang lalaki na ang pangalan ay Elias.
Si Elias ay dating tagapaglingkod ng bayan. Ngunit matapos ang pagkawala ng kanyang pamilya sa isang trahedya na hindi nalutas, ang kanyang puso ay napuno ng dalamhati, galit, at paghihiganti. Sa kanyang pag-iisa sa kabundukan ng Hilaga, nadiskubre niya ang sinaunang selyo — isang piraso ng sagradong bato na tinatawag na Hiwa ng Karimlan. Nang ito’y mabasag, isang puwang ang nabuksan sa pagitan ng mundo ng tao at ng mundo ng mga nilalang na matagal nang nakakulong sa ilalim ng lupa at ulap.
Mula sa siwang ay nagsimulang lumitaw ang mga nilalang ng karimlan:
Oklawan – mga taong kayang magbanyuhay bilang mga lobo, mabangis at tapat sa kanilang lahi.
Lunalaw – mga pusang anyo ng mandirigma, mapanlikha at lihim ang kilos.
Alamungan – mga higanteng oso, tagapagtanggol ng kagubatan at tagapagbantay ng lumang kaalaman.
Gulabong – mababangis na baboy-ramo, tagapagwasak ng harang at hadlang.
Bagalangga – mga buwaya na nagmamasid sa kadiliman ng latian.
Salaknaw – mga ibon na tagapaghatid ng balita, liwanag, at anino.
Dugawan – mga bampira na uhaw sa dugo at karangyaan, nangingibang gabi upang maghasik ng lagim.
Eto pa lamang ang mga namataan na mga nilalang o meron pa? Ang Republika ay nayanig. Ang mga bayan ay nilamon ng kaguluhan, ang katahimikan ay napalitan ng pag-aalinlangan. Ngunit sa bawat gulo, may liwanag na sumisilang.
Sa tugatog ng kaguluhan, ang mga Diyos ng Kalikasan ay nagpadala ng biyaya. Ang mga taong may dalisay na kalooban, malasakit sa kapwa, at malasakit sa kalikasan ay tinawag at binasbasan. Tinawag silang mga Panlubanaw — mga tagapagtanggol ng laylayan sa pagitan ng daigdig ng tao at daigdig ng mga hiwaga. Hindi sila ganap na tao, hindi rin ganap na nilalang. Sila ang Veilguards, ang bantay ng tabing na naghihiwalay sa ating realidad at sa daigdig ng Karimlan.
Sa bawat sulok ng Republika, ang kapalaran ng mundo ay nakasalalay sa pagpili ng mga tao — makikiayon ba sila sa dilim, o maglilingkod sa liwanag?
At dito nagsisimula ang Karimlan RP.
kabanata ii: Ang Pagkakalas ng Gubat at ang Pagbagsak ng Liwanag
Matapos ang pagbukas ng Hiwa ng Karimlan, ang Republika ay hindi na muling naging payapa.
Sa timog-kanlurang bayan ng Sta. Denis, ang mga Dugawan — mga nilalang ng gabi at uhaw sa dugo — ay hindi piniling magkubli sa dilim. Bagkus, sila’y nakihalubilo sa mga tao, bihis sa pormal na pananamit, ngunit bitbit ang halimaw sa loob. Sa pagdaan ng panahon, kanilang sinakmal ang mundo ng kalakalan — binili ang mga tao gamit ang takot, kapangyarihan, at pangako ng walang hanggang yaman. Sa gitna ng halakhak at tugtugin ng lungsod, may mga tinig ng mga mahihina ang hindi na muling narinig.
Sa mga latian ng Lagras, naninirahan ang makapangyarihang nilalang na tinatawag na Bagalangga — mga anyong buwaya na tagabantay at tagapaglingkod ng Dugawan. Tahimik silang nagmamasid, ngunit kapag may nagtangkang sumalungat sa mga bampira, ang putik ay gumagalaw, at ang mga bangkay ay hindi na natatagpuan.
Sa hilaga, sa lupaing tinatawag na New Hanover, ang mga Gulabong — mga mailap at matatag na anyong baboy-ramo — ay nagkukubli sa anyo ng karaniwang mamamayan. Tahimik nilang minamasdan ang pamamayagpag ng mga Dugawan, ngunit sa kanilang puso'y may nagbabadyang sigalot. Sila ang hukbo sa anino, handang kumilos sa sandaling magsimula ang Pagbabalikwas.
Samantala, sa gitna ng kagubatan ng Republika, dating nanirahan sa kapayapaan ang apat na lahi ng kalikasan:
Ang Oklawan, mga lobo na tagapagbantay ng hangin ng gabi.
Ang Alamungan, mga oso na tagapangalaga ng mga lihim ng lupa.
Ang Lunawan, mga pusang matalino at mapanlikha.
At ang Salaknaw, mga ibon na tanod ng langit at hangin.
Ngunit hindi lahat ay nanatiling tapat sa kanilang sinumpaang panata.
Sa unti-unting pagkasira ng sangkatauhan, unti-unti ring nahulog sa dilim ang mga Oklawan. Nakita nila ang mga tao bilang mantsa sa kalikasan — mga nilalang na walang galang sa balanse ng mundo. Kaya’t sila’y bumaling sa kalupitan, at nagsimulang mangaso ng tao. Sa kanilang mga pangil, naroon ang poot. Sa kanilang mga mata, ang paghusga.
Sa gitna ng kaguluhan, ang tatlong lahi — Alamungan, Lunawan, at Salaknaw — ay nagkaisa. Sa isang sagradong labanan sa pusod ng gubat, pinalayas nila ang mga Oklawan. Naglakad ang mga lobo patungong Ambarino, at doon itinatag ang bagong lipi: ang Wapiti Tribe — isang lahing isinumpa at pinaghaharian ng panibagong batas: kalayaan sa anumang anyo, kapalit ng gulo sa mundo.
Sa kanluran, sa matibay na pader ng Fort Mercer, namumuhay ang mga nilalang ng pag-asa — ang mga Panlubanaw. Sila ang mga Veilguard, pinili ng mga diyos, tagapagbantay ng tabing na naghihiwalay sa mundong ito at sa Karimlan. Doon sila naghahanda. Tahimik. Matiyaga. Hindi upang sirain ang Karimlan… kundi upang panatilihin ang balanse.
Ngunit sa anino ng kagubatan, sa mga lungsod na nawawala sa gabi, at sa mga lihim ng latian… Ang dilim ay dumarami. Ang digmaan ay papalapit. At ang tanong sa lahat ng nilalang... Sino ang tunay na halimaw?